مقدمه: هدف اصلی این تحقیق بررسی رابطه تقید به نماز و سلامت روان در بین دانشجویان دانشگاه پیام نور خرم‌آباد می باشد. مواد و روش‌ها: روش تحقیق تحلیلی از نوع همبستگی است. جامعه تحقیق حاضر شامل کلیه دانشجویان دانشگاه پیام نور خرم‌آباد و نمونه‌ای به حجم 400 نفر براساس جدول مورگان با روش نمونه‌گیری طبقه‌ای متناسب از جامعه فوق انتخاب شد. برای گردآوری داده‌ها درباره تقید به نماز از پرسشنامه تقید به نماز پناهی (1382) و برای سنجش سلامت روان از فرم 28 سوالی پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ و هیلیر (1979) استفاده شد. در مطالعه مقدماتی ضریب پایایی برای پرسشنامه تقید به نماز 906/0 و برای پرسشنامه سلامت عمومی ضریب پایایی 95/0 بدست آمد. در این تحقیق از نشانگرهای توصیفی (فراوانی، درصد و درصد تراکمی) و از آزمون استنباطی همبستگی گشتاوری پیرسون استفاده شد. یافته‌ها: نتایج تحقیق نشان دادند که 7/68 درصد از دانشجویان مورد مطالعه به طور خیلی زیاد، 5/26 درصد به طور زیاد، 8/3 درصد به طور متوسط، و فقط 1 درصد به طور کم و بسیارکم دارای تقید به نماز هستند. براساس یافته‌ها 5/47 درصد از نمونه مورد بررسی دارای هیچ یا کمترین حد اختلال در سلامت روان، 3/33 درصد از نمونه دارای اختلال در سلامت روان به طور خفیف، 5/14 درصد از نمونه دارای اختلال در سلامت روان به طور متوسط، 7/4 درصد از نمونه دارای اختلال در سلامت روان به طور شدید بوده‌اند. نتایج همچنین نشان دادند که همبستگی معنی‌داری بین تقید به نماز و سلامت روان هم در مقیاس کلی سلامت روان و هم در هر کدام از خرده مقیاسهای سلامت روان وجود دارد. بحث و نتیجه‌گیری: بنابراین با توجه به نتایج این پژوهش با اتخاذ روش های مناسب می توان به بالا بردن سطح سلامت روانی دانشجویان کمک نمود. اتخاذ برنامه های فرهنگی جهت تقویت تقیدی به نماز از پایه ابتدایی امکان بالا بردن سلامت روانی دانش آموزان را در سالهای بعد افزایش خواهد داد.