بحث و نتیجه‌گیری: بر اساس داده های موجود، مهمترین پارامتر در بروز خواب آلودگی در بیماران مبتلا به اختلالات تنفسی حین خواب میزان اندکس بیداری و متوسط اشباع اکسیژن شریانی می باشد. مواد و روش‌ها: با لحاظ معیارهای ورودی و خروجی، 112 بیمار مراجعه کننده به کلینیک خواب درمانگاه فوق تخصصی بقیه الله شهر قم در سال 1391 در مطالعه تحت مطالعه قرار گرفتند. از بیماران اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه خواب آلودگی گرفته شد. مقایسه بین خواب آلودگی با پارامترهای پلی سومنوگرافی و آنتروپومتریک انجام شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 18 توسط شاخصهای آمار مرکزی و نیز توزیع فروانی و همچنین توسط آزمون های T مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و نیز کای اسکوئر در سطح معنی داری 05/0>P تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: سن متوسط بیماران 07/55 سال و 09/58% آنها مرد بودند. شاخص توده بدنی 34/34 کیلو گرم بر مجذور مترمربع، متوسظ اندکس آپنه و هیپوپنه 62/43، متوسط اسکور خواب آلودگی بالای ده 83/12، و متوسط اندکس بیداری 64/30 بود. ارتباط قوی بین اسکور خواب آلودگی بالای 10 با اندکس بیداری (009/0=P) و متوسط اشباع اکسیژن شریانی (029/0=P) مشاهده شد. اما میان خواب آلودگی با پارامترهای دیگر پلی سومنوگرافی ارتباط معناداری دیده نشد (005/0˂P). مقدمه: به خواب آلودگی که در زمان نامناسب حادث شود و یا عملکرد روزانه فرد را مختل کند، خواب آلودگی مفرط طی روز گویند. در این بین اختلال تنفسی حین خواب یکی از شایعترین علل خواب آلودگی می باشد. هدف از این مطالعه یافتن مهمترین پارامترهایی است که در پلی سومنوگرافی بیماران اختلالات تنفسی حین خواب با خواب آلودگی مرتبط هستند.