بحث و نتیجه‌گیری: توجه به ویژگی‎های دموگرافیک و پاتولوژیک بیماران و تعیین ریسک فاکتورهای مرتبط در موفقیت درمان و افزایش بقا مؤثر است ولیکن برای تعیین اثر علی درمان بایستی از کارآزمایی‎های بالینی کنترل شده برای حذف اثرات مرتبط با درمان استفاده کرد. مواد و روش‌ها: یک مطالعه همگروهی تاریخی بر روی 181 بیمار تحت شیمی‎درمانی (گروه 1) و 201 بیمار تحت جراحی (گروه 2) انجام شد. اثر متغیرهای دموگرافیکی، کلینیکی و پاتولوژیکی بر بقا در دو گروه درمانی با استفاده از آزمون لگ-رتبه و مدل مخاطرات متناسب کاکس ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل با استفاده از نرم‌افزارSPSS16 انجام شد. یافته‌ها: 56 بیمار گروه اول و 69 بیمار گروه دوم تا پایان مطالعه فوت شدند. میانه‌ی بقای بیماران گروه اول و دوم بترتیب 19 و 28 ماه بود. تأًثیر متغیرهای سن تشخیص و درجه تمایزیافتگی تومور بر بقای گروه اول و جنس و مرحله بیماری بر بقای گروه دوم معنی‌دار شدند (05/0P<). مقدمه: جراحی به عنوان مهمترین روش درمان بیماران سرطان معده مطرح بوده و شیمی‎درمانی و رادیوتراپی نیز به عنوان درمان کمکی پس از جراحی در این بیماران حین عمل و پس از عمل برای کاهش عود موضعی و متاستاز مورد استفاده قرار می‎گیرد. هدف این مطالعه مقایسه بقا و ویژگی‎های بیماران جراحی شده با بیمارانی که شیمی‎درمانی دریافت کرده‎اند می‎باشد.