مقدمه: رویکرد روان‌شناسی مثبت‌گرا تبلور تغییر در علم روان‌شناسی از صرف پرداختن به ترمیم آسیب‌ها به سمت بهینه‌سازی کیفیات زندگی است. این جنبش در پی آن است که از نقاط قوت انسان‌ها به عنوان سپری در مقابل بیماری روانی بهره گیرد. در این میان تاب‌آوری به عنوان یکی از زیرطبقات این رویکرد نقش مهمی در مقابله با تنیدگی‌ها و تهدیدهای زندگی و آثار نامطلوب آن دارد؛ به شکلی که در طی یک دهه اخیر جایگاه ویژه‌ای را در حوزه بهداشت روان به خود اختصاص داده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر تاب‌آوری بر سلامت روانی و رضایت از زندگی انجام شد. مواد و روش‌ها: در بررسی مقطعی 178 نفر (86 زن و 92 مرد) از شاغلین به تدریس در مراکز آموزش و پرورش شهرستان رامشیر ارزیابی شدند برای گردآوری داده‌ها مقیاس تاب‌آوری (CD-RIS)، مقیاس سلامت عمومی (GHQ-28)، مقیاس رضایت از زندگی (SWLS) و پرسش‌نامه ویژگی‌های جمعیت‌شناختی به کار برده شد. برای تحلیل داده‌ها از رگرسیون چندگانه به روش سلسله مراتبی هم زمان استفاده شد. بحث و نتیجه‌گیری: تاب‌آوری به واسطه افزایش سطح سلامت روانی، رضایت از زندگی را در پی دارد. هم‌چنین متغیر تاب‌آوری دارای اثر غیرمستقیم بر رضایت از زندگی است. به بیان دیگر تاب آوری با تأثیر بر نوع احساس‌ها و هیجان‌های فرد، نگرش مثبت و در نتیجه رضایت از زندگی را در پی دارد. یافته‌ها: نتایج رگرسیون چندگانه به روش سلسله مراتبی هم زمان، بیانگر معنی‌داری نقش واسطه‌ای سلامت روان، در رابطه میان تاب آوری (001/0>p) و رضایت از زندگی (001/0>p) بود. هم‌چنین یافته‌های پژوهش حاضر بیانگر تأثیر تاب‌آوری در افزایش سلامت روانی و رضایت از زندگی بود. میانگین سنی آزمودنی‌ها 16/32 سال (انحراف معیار70/5) بود.

واژه‌های کلیدی: تاب‌آوری، سلامت روانی، رضایت از زندگی، الگوی روان‌شناختی

متن کامل [PDF 219 kb]   (12005 دریافت)