مریم محمدیان، امین اله بهاءالدینی، محمدرضا نام آور،
دوره ۲۷، شماره ۱ - ( ۱۰-۱۴۰۴ )
چکیده
مقدمه: ناهنجاری‌های الکتروکاردیوگرام و آریتمی‌های قلبی بعد از سکته مغزی بسیار رایج هستند. این مطالعه به بررسی اثر IC۸۷۲۰۱، یک مولکول مؤثر بر مسیر سیگنالینگ درون‌سلولی گیرنده NMDA، بر کاهش طولانی شدن فاصله QT، به‌عنوان شایع‌ترین تغییر الکتروکاردیوگرام پس از ایسکمی مغزی، در موش‌های صحرایی نر پرداخته است.
مواد و روش ها: در این مطالعه، ۱۵ سر موش صحرایی نر بالغ به طور تصادفی به سه گروه MCAO، MCAO+DXM (دکسترومتورفان هیدروبروماید مونوهیدرات، آنتاگونیست گیرنده NMDA)، و MCAO+IC۸۷۲۰۱ تقسیم شدند (۵n=). دو ساعت پس از ایسکمی، در این سه گروه به ترتیب حلال، DXM و IC۸۷۲۰۱ به صورت داخل صفاقی تزریق شد. امتیاز رفتاری پیش از ایسکمی و چهار و چهل و هشت ساعت پس از آن با استفاده از آزمون نقص عصبی (NDS) سنجیده شد. تفاوت‌های آماری با استفاده از آنالیز واریانس با مقادیر تکراری (ANOVA repeated measures) بررسی شد (۰۵/۰P<).
یافته ها: فاصله QT به طور قابل توجهی پس از ایسکمی طولانی شد. تجویز IC۸۷۲۰۱ این فاصله را به‌طور معنی‌داری کاهش داد، در حالی که DXM چنین اثری نداشت. نسبت LF/HF، به عنوان شاخص تعادل سیستم عصبی خودمختار بر عملکرد قلبی، چهل و هشت ساعت پس از ایسکمی افزایش معنی‌دار یافت. این عدم تعادل چهل و هشت ساعت پس از تزریق هر دو ترکیب IC۸۷۲۰۱ و DXM بهبود یافت.
بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان می‌دهند که ایسکمی مغزی می‌تواند باعث افزایش فعالیت سیستم سمپاتیک و در پی آن طولانی شدن فاصله QT شود. تجویز IC۸۷۲۰۱ ممکن است با کاهش این فاصله در بهبود آن مؤثر باشد؛ بنابراین، IC۸۷۲۰۱ احتمالاً می‌تواند به عنوان یک گزینه مناسب برای کاهش عوارض قلبی پس از سکته مغزی در نظر گرفته شود. |
