محمود صدوقی ، محمد صوفی زاده ،
دوره ۵، شماره ۱ - ( ۱۰-۱۳۸۲ )
چکیده
مقدمه : التهاب گوش میانی یکی از عفونتهای شایع کودکان است. بالغ بر ۸۰% کودکان سنین یک تا شش سال به عفونت حاد باکتریال گوش میانی دچار می شوند و علی رغم استفاده وسیع آنتی بیوتیک ها در درمان التهاب گوش میانی عوارض عفونی به وفور در این بیماران دیده می شود. هدف از انجام این مطالعه بررسی التهاب مزمن گوش بود.
مواد و روشها : روش این مطالعه توصیفی است که با استفاده از پرونده بیماران به بررسی مشخصات کلینیکی ، نحوه درمان و اتیولوژی کلیه بیمارانی که طی شش ماه اول سال ۱۳۸۰ , التهاب مزمن گوش میانی به بیمارستان امیر اعلم تهران مراجعه کرده بودند , پرداخته شد.
یافته ها : نتایج مطالعه نشان داد که ۲۱۲ بیمار جهت درمان در طول شش ماهه اول سال به بیمارستان مراجعه نمودند . در بیشتر بیماران ،بیماری در سنین بلوغ پیدا شده بود. نسبت مرد به زن مساوی بود . شکایت عمده بیماران درهنگام مراجعه در ۱۱۵ مورد (۵۴%) ترشح از گوش و ۵۵ مورد (۲۶%) کاهش شنوایی و بقیه شامل سردرد ، تهوع،استفراغ،تب ولرز بود.یافته های پاتوبیولوژیک نشان داد که ۱۲۰ مورد (۵۷%) دارای پارگی بزرگ مرکزی ، ۸۲ مورد (۳۹%) کلستاتوم،۸۰ مورد(۳۸%) پارگی حاشیه ای خلفی فوقانی و بقیه شامل تمپانو اسکلروز ، پولیپ ، بافت گرانولوسیون ،اوتیت میانی و چسبنده و کلستاتوم مادر زادی بود . گزارش اتاق عمل نشان میدهد که در ۷۶% بیماران تخریب زنجیره استخوانی وجود داشت .
نتیجه گیری : نتایج این مطالعه نشان داد که بیماری التهاب مزمن گوش میانی در ایران بیشتر در سنین بالا بوده که میتواند به علت سابقه بیماری در کودکی و عدم درمان به موقع و کامل بیماری در سنین کودکی باشد که این خود میتواند موضوع مطالعات بیشتر در این زمینه باشد .
