یافته

---

مقدمه: ترس از درد و صدمه یکی از مهمترین مشکلات کودکان بیمار است و در صورتیکه هنگام اقدامات تشخیصی و درمانی دردناک از روشهای تسکین دهنده مناسب استفاده نشود، این امر نتایج منفی قابل توجهی را به بار خواهد آورد. این کارآزمایی بالینی به منظور تعیین و مقایسه تاَثیر دو روش انحراف فکر با استفاده از موسیقی و تکنیک تنفس منظم هی-هو بر شدت درد ناشی از رگ گیری در کودکان ۱۲-۶ ساله انجام شده است. مواد و روشها: ۳۰ کودک مبتلا به تالاسمی بر اساس مشخصات واحدهای مورد پژوهش از بین کودکان مراجعه کننده به بیمارستان شهید مدنی خرم آباد به روش نمونه گیری در دسترس ومبتنی بر هدف انتخاب شدند، از پرسشنامه مشخصات فردی، مقیاس خودگزارشی اوشر و مقیاس رفتاری چئوپس جهت جمع آوری اطلاعات استفاده شد. هر یک از نمونه ها در سه مرحله یعنی در سه مراجعه متوالی جهت ترانسفوزیون مورد بررسی قرار گرفتند.در مراجعه اول رگ گیری به روش معمول یعنی بدون استفاده از انحراف فکر،در مراجعه دوم با استفاده از موسیقی جهت ایجاد انحراف فکر و در مراجعه سوم با استفاده از تکنیک تنفس منظم هی-هو جهت ایجاد انحراف فکر،اجرا شد.در هر سه مراجعه شدت درد رگ گیری با استفاده از معیار چئوپس حین رگ گیری و معیار اوشر ۵-۳ دقیقه بعد از رگ گیری تعیین شد. یافته ها: نتایج نشان داد که براساس هر دو معیار، در روش معمول شدت درد رگ گیری، متوسط بود؛ اما در روشهای استفاده از موسیقی و تکنیک تنفس منظم هی-هو شدت درد خفیف بود.همچنین مقایسه شدت درد رگ گیری به سه روش فوق نشان داد که هر دو روش موسیقی و تنفس منظم هی-هو شدت درد رگ گیری کمتری نسبت به روش معمول داشتند (۰۰۰۵/۰P<) و در این میان موسیقی دارای کمترین شدت درد بود. نتیجه گیری: پیشنهاد می شود پرستاران ازاین روش تسکین درد جهت مراقبت ازکودکانی که مکررا ًتحت اقدامات درمانی و تشخیصی کوتاه مدت قرار می گیرند استفاده کنند. به این ترتیب از اثرات منفی درد بر کودکان جلوگیری و همکاری آنها را در انجام اقدامات درمانی بیشتر نموده و باعث بهبود کیفیت زندگی و رشد و تکامل کودکان بیمار شوند.

---

---

زمینه و هدف: همودیالیز فرایندی استرس‌زا است و با مشکلات روانی- اجتماعی همراه است، لذا مطالعه­ی حاضر در صدد است تا اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را قبل از شروع دیالیز، با و بدون تمرین­های ورزشی توام با ذهن­آگاهی را در حین دیالیز بر امیدواری این بیماران بسنجد.
مواد و روش ها: طرح پژوهش نیمه تجربی همراه با گروه کنترل با پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران همودیالیز تحت پوشش بیمارستان امام زمان(عج) مشهد در بازه زمانی تیر تا آذرماه ۱۳۹۹ بودند که تعداد۶۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند بر اساس معیار ورود انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه (اول: درمان پذیرش و تعهد قبل از دیالیز. دوم: درمان پذیرش و تعهد قبل از دیالیز همراه با تمرین های ورزشی توام با ذهن آگاهی در حین دیالیز) و گروه کنترل قرار گرفتند. همچنین پس از ۲  ماه آزمون پیگیری بر روی گروه ها اجرا شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه امیدواری بود. تحلیل داده ها به شیوه تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر انجام شد.
یافته ها: نتایج نشان داد هر دو گروه درمان پذیرش و تعهد قبل از دیالیز (۰۰۱/۰P<) و گروه درمان پذیرش و تعهد قبل از دیالیز همراه با تمرین های ورزشی توام با ذهن آگاهی در حین دیالیز (۰۰۱/۰P<) بر افزایش امیدواری در بیماران همودیالیز تاثیرگذار است.
بحث و نتیجه گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به تنهایی به عنوان یک مداخله مؤثر، می‌تواند در مراکز درمانی در جهت افزایش امیدواری بیماران همودیالیز  به کار برده شود.

---

مقدمه: مراقبت های اولیه سلامت ( Primary health care (PHC) ) می تواند بهترین روش تامین و ارائه مراقبت های بهداشتی برای همه افراد بوده و کارآمدترین و موثرترین راه برای دستیابی و ارتقاء سطح سلامت در هر جامعه ای باشد. عدم توجه به PHC و خدمات بهداشتی بی کیفیت می تواند سبب از افزایش بیماری های مختلف و مرگ و میر در هر جامعه ای شده و باعث خسارت های اقتصادی زیادی برای هر کشوری گردد. به صورت جدی PHC در ایران بعد از انقلاب مورد توجه جدی قرار گرفت. شبکه مراقبت های بهداشتی در سراسر کشور ایجاد گردید. با توسعه PHC در جمهوری اسلامی ایران، علل مرگ و میر کمتر شده و فوت ناشی از بیماری های واگیردار و مشکلات بارداری و زایمان در ایران کاهش یافته است. با وجود دستاوردهای گسترده ناشی از وجود PHC در ایران، اما در سال های اخیر توجه کافی به بازسازی و تقدیت آن نشده است. نبود منابع مالی کافی، عدم اجرای پزشک خانواده در شهرها و اشکالات اجرایی در پزشک خانواده، کمبود نیروی انسانی، عدم توجه به آموزش دانشجویان در بخش بهداشت و نداشتن علاقه آنها به یادگیری فعالیت های این حوزه، مشکلات ساختاری و اداری برخی چالش های موجود می باشد. سیاست گذاران در ایران برای ارتقاء شاخص های سلامت، کاهش ورودی بیماران به بیمارستان ها، و استفاده مناسب تر منابع محدود مالی نیازمند سرمایه گذاری بیشتر در PHC هستند و با توجه به زیرساخت های خوبی که در این بخش وجود دارد، به نظر می رسد توجه بیشتر به تقویت این شبکه می تواند نقش مهمی در کاهش هزینه های خانوارها داشته و جایگاه پزشک خانواده و کارکردهای آن نیز به درستی در جامعه اجرا گردد.

---

مقدمه: زایمان فیزیولوژیک همان زایمان طبیعی است که بدون دخالت های دارویی و پزشکی انجام می شود. زایمان فیزیولوژیک اغلب با زایمان خود به خود، عدم وجود مداخلات پزشکی، آزادی حرکت و مشارکت فعال مادر در روند زایمان مشخص می شود. در برخی کشورها زایمان فیزیولوژیک یک هنجار است و به طور فعال توسط سیستم مراقبت های بهداشتی ترویج می شود. سزارین در ایران طی چند دهه گذشته رو به افزایش بوده است، به طوری که آخرین داده ها نشان می دهد که حدود ۵۰ درصد از کل زایمان ها در کشور از طریق سزارین انجام می شود. زایمان فیزیولوژیک باید به‌ عنوان یک گزینه انتخابی در نظر گرفته شود، و زنان باید از اطلاعات و حمایت لازم برای تصمیم‌گیری آگاهانه در مورد تجربیات تولد خود برخوردار شوند. کاهش عوارض ناشی از سزارین برای سلامت مادر حائز اهمیت است و لذا ارائه آموزش به ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی و تعامل با زنان باردار برای تغییر باورهای آنها و ایجاد انگیزه برای انجام زایمان طبیعی بسیار مهم است. همچنین سیاست‌های حمایتی و حمایت دولت از زایمان فیزیولوژیک و انجام برنامه های آموزشی می تواند در توسعه این سیاست ارزشمند باشد.

---

مقدمه: جمعیت هر کشور نقش بسیار مهمی در توسعه و پیشرفت اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی دارد. از سوی دیگر، جمعیت جوان، میزان نیروی کار و پویایی اقتصادی آن کشور را افزایش می‌دهد. تغییر سبک زندگی و یک‌سری سیاست‌های جمعیتی، اقتصادی و سیاسی طی سال‌های گذشته باعث شده است که ایران در معرض خطر پیری جمعیت و هشدارهای جمعیتی از سوی پژوهشگران اجتماعی قرار گیرد. وضعیت به گونه‌ای است که کارشناسان حوزه جمعیت متفق‌القول معتقدند اگر روند افزایش موالید و رشد جمعیت کشورمان به همین شکل جلو برود، طی ۳۰ سال آینده با یک ابربحران جمعیتی کمبود نیروی کار به دلیل سالخوردگی جمعیت در کشور مواجه خواهیم شد. این مقاله به بررسی  چالش­ها و  راهکارهای سیاستی در حوزه جمعیت ایران با نگاهی به آینده‌ای پرجمعیت می‌پردازد. با توجه به هرم سنی بین سال­های ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۰ ، جمعیت ایران رشد مناسبی داشته است و نیروی فعال موثری در اختیار کشور بوده است. بر اساس مدل­های آماری، جمعیت ایران در سال ۲۰۳۰ و ۲۰۵۰، به سمت سالمندی و پیری خواهد رفت. افزایش باروری و رشد جمعیت موضوع پیچیده‌ای است که نیاز به تدابیر گسترده و مداخلات سیاستی و بسته­های حمایتی- اقتصادی ویژه ای دارد. ترویج آگاهی جمعی، حمایت مالی از خانواده‌ها، پشتیبانی از تأمین اجتماعی، ترویج تعادل میان زن و مرد، تسهیلات مسکن، تسهیل شرایط ازدواج جوانان، ایجاد بسته های تشویقی برای زنان سنین باروری، تحقیقات و برنامه‌ریزی جمعیت، توسعه مناطق روستایی و همکاری با نهادهای مردم‌ی می تواند به عنوان سیاست های مناسبی برای افزایش فرزندآوری در ایران مد نظر قرار گیرد. موضوع جمعیت را نباید حزبی و سیاسی کرد که عده‌ای در مقابل و برخی در طرفداری آن باشند، همه باید در کنار هم برای کمک به حل این خلاء بزرگ همکاری کنند. با توجه به نگرانی ها و هشدارهای جدی رهبر معظم انقلاب نسبت به پیری جمعیت و ترویج جوانی جمعیت توسط همه مسئولین و نهادهای اجرایی ابراز داشتند، سیاست های فرزندآوری و افزایش جمعیت در دستور کار قرار دارند، اما باید همه سازمان ها، ارگان ها و افرادی که می توانند به تحقق این سیاست ها کمک کنند مشارکت جدی و فعالی داشته باشند.