یافته

---

مقدمه: هدف این مطالعه بررسی تأثیر تمرین ترکیبی بر غلظت پروتئین واکنشگر- C (CRP)سرم و اینترلوکین-۶ (IL-۶) پلاسما در مردان غیر فعال بود. مواد و روش‌ها: در این تحقیق نیمه تجربی ۲۰ مرد سالم (۲±۲۳ سال) داوطلب (بدون سابقه فعالیت ورزشی منظم، تغییر در وزن بدن بیشتر از ۲ کیلوگرم، بیماری خاص و مصرف سیگار برای حداقل ۶ ماه گذشته) با توده ی بدنی طبیعی (۲±۲۳ کیلوگرم بر متر مربع) بطور تصادفی در دو گروه (کنترل ۱۰، تجربی ۱۰) انتخاب شدند و فعالیت ترکیبی (تمرین هوازی شامل دویدن روی نوارگردان برای ۲۰ دقیقه در ۷۰-۶۰ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی (VO۲ max) و تمرین مقاومتی با شدت ۷۰ درصد یک تکرار بیشینه (RM۱) با ۱۰ تکرار در هر حرکت برای ۲ ست) را به مدت ۱۲ هفته (هر هفته سه جلسه) انجام دادند. بحث و نتیجه‌گیری: می توان گفت که اجرای تمرین های ترکیبی باعث کاهش غلظت CRP سرم در مردان غیر فعال می شود. احتمالا کاهش CRP سرم با بهبود درصد چربی بدن در این مردان همراه بود. پس فعالیت جسمانی بایستی بعنوان بخش اساسی در شیوه زندگی هر فرد بزرگسالی در نظر گرفته شود. یافته‌ها: نتایج نشان داد که سطوح CRP سرم، نسبت محیط کمر به لگن ( W/H) و درصد چربی بدن در گروه تمرینی به طور معناداری پایین تر از گروه کنترل بود (۰۵/۰P<). اما سطوح IL-۶ پلاسما، BMI و وزن بدن بعد از برنامه فعالیت بدنی در دو گروه بدون تغییر باقی ماند. رابطه معنی داری در حالت پایه بین CRP با VO۲ max (۰۳۵/۰=P و ۶۷/۰r=-) و درصد چربی بدن (۰۱۸/۰=P و ۷۲/۰r=) و همچنین بین BMI با درصد چربی بدن (۰۴۵/۰= P و ۶۴/۰r=) در کلیه آزمودنی ها مشاهده شد.

---

  مقدمه: هدف از این تحقیق مطالعه تاثیر یک دوره تمرین ورزشی ترکیبی بر سطوح استراحتی لپتین پلاسما و برخی عوامل هورمونی در افراد دارای اضافه وزن بود.

  مواد و روش­ها: آزمودنی های این تحقیق ۳۰ مرد دارای اضافه وزن با ۲۹ BMI≥ دامنه سنی ۲۲-۴۲ سال بودند که به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرین ترکیبی مقاومتی هوازی شامل ۸ هفته تمرین و هر هفته ۳ جلسه و هر جلسه شامل ۱۲- ۱۰ تمرین قدرتی ایستگاهی با شدت ۷۵-۷۰ درصد ۱RM در چهار هفته اول و در چهار هفته دوم با شدت ۸۰-۷۵ درصد ۱RM درنظرگرفته شد و در انتها ۱۰ دقیقه تمرین دویدن هوازی با شدت ۷۵-۷۰ درصد MHR در چهار هفته اول و در چهار هفته دوم ۱۳ دقیقه با شدت ۸۰- ۷۵ درصد MHR بود .

  بحث و نتیجه­گیری : به طورکلی به نظر می رسد، کاهش لپتین در اثر یک دوره تمرین ترکیبی بیشتر با کاهش چربی بدنی، وزن و BMI در ارتباط است تا در اثرتغییرات هورمون تستوسترون یا کورتیزول. بنابراین، در مقایسه با بیشتر تحقیقات مربوط به تمرینات با وزنه که عدم تغییر در لپتین را گزارش کرده اند، شیوه تمرین ترکیبی راهبرد مؤثرتری به نظر می‌رسد.

  یافته­ها: نتایج این تحقیق نشان داد میانگین تفاضل مقدار لپتین گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی داری را نشان داده است (۰۴۸/۰ P= ). همچنین، ۸ هفته تمرین ترکیبی باعث کاهش معنی دار BMI و وزن (۰۵/۰ P≤ ) آزمودنی‌ها شد. میانگین تفاضل مقدار تستوسترون و کورتیزول گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معنی داری را نشان نداد. میانگین تفاضل مقدار انسولین گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی داری را نشان داد (۰۲/۰= P ). مقدار نسبت هورمون تستوسترون به کورتیزول ( T/C ) در گروه تجربی افزایش اندکی را نشان داد.

---

مقدمه: سالمندی با تغییرات آناتومیک و فیزیولوژیک اکثر بافت ها و ارگان های بدن همراه است. از آنجا که فعالیت بدنی می تواند بر عملکرد سیستم همورال و ایمونال تاثیر داشته باشد اهمیت آن در در دوران سالمندی  به منظور پیشگیری از بی نظمی پیشرونده دستگاه های بدن بسیار مهم می باشد.

مواد و روش­ ها: در این مطالعه نیمه تجربی ۳۰ مرد سالمند سالم در­۳  گروه تمرین هوازی، ترکیبی و کنترل قرار گرفتند. تمرینات طی ۸ هفته با تواتر۳ جلسه در هفته ­انجام شد. تمرینات هوازی با شدت ۷۵-۶۰ % حداکثر ضربان قلب انجام شد. تمرینات ترکیبی با همان درصد حداکثر ضربان قلب و تمرینات مقاومتی شامل  ۵ حرکت با شدت ۶۰ درصد ۱RM که در طی هفته های تمرینی به  ۷۵ % رسیده بود، انجام شد. برای مقایسه میانگین های درون و بین گروهی، از آزمون تحلیل واریانس آنکوا وT همبسته در سطح معنا داری ۰۵/۰ P≤ استفاده شد.

یافته­ ها: نتایج تحقیق حاضرنشان داد تمرین هوازی و ترکیبی باعث تغییرات معنی داری در سطح TGF-β۱ (۰۱۵/۰ (P= و کورتیزول (۰۱۶/۰ (P= در گروه های تمرین نسبت به گروه کنترل می شود . بر اساس نتایج مقادیر پس آزمون، TGF-β۱ در گروه ترکیبی و هوازی افزایش یافته و فاکتور کورتیزول در گروه ترکیبی کاهش معنی داری نسبت به پیش آزمون داشته است.

بحث و نتیجه­ گیری:  به نظر می رسد انجام فعالیت های ورزشی می تواند باعث افزایش TGF-β۱ و کاهش کورتیزول گردد و فعالیت ورزشی به عنوان راهکاری برای جلوگیری از مشکلات در سنین حساس سالمندی حایز اهمیت باشد.

---

مقدمه:  کمبود انرژی و انسولین بدن را به سمت کاتابولیسم سوق می­دهد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین ترکیبی همراه مصرف مکمل تورین بر برخی شاخص­های آتروفی قلب در رت­های دیابتی شده بود. مواد و روش ­ها: تعداد ۴۰ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار ۱۰ هفته­ای در محدوده وزنی ۲۰۰ تا ۲۵۰ گرم تهیه شد. حیوانات به­ طور تصادفی به پنج گروه ۸ تایی شامل گروه ­های تمرین (T)، تمرین و مکمل(T+S)، مکمل (S)، کنترل دیابت (C) و کنترل سالم (CH) تقسیم شدند و رت­های گروه­ های دیابتی قبل از شروع تمرین با تزریق تک دوز استرپتوزتوسین (۳۵میلی­گرم/وزن) و قند بالای (۲۵۰میلی­گرم/دسی­لیتر) دیابتی در نظر گرفته شد. رت­ها ۲۴ ساعت پس از آخرین روز پروتکل(هشت هفته تمرین ترکیبی: قدرتی و استقامتی) تمرینی با تزریق درون صفاقی ترکیبی از کتامین و زایلازین بی­هوش شدند. روش آزمایشگاهی وسترن بلات جهت بررسی تغییرات ایجاد شده و تحلیل واریانس یکطرفه در سطح معناداری ۰۵/۰ مورد  استفاده قرار گرفت. یافته ­ها: نتایج نشان داد پروتئین FOXO۳a در گروه­ تمرین + مکمل، در مقایسه با گروه­ های کنترل دیابتی و گروه تمرین ترکیبی کاهش یافته است (۰۰۱/۰>P)؛ همچنین مکمل تورین، تمرین ترکیبی و تمرین ترکیبی + مکمل تورین تغییر معنی­ داری در میزان بیان پروتئین MURF-۱ ایجاد می­کند (۰۰۱/۰>P) . بحث و نتیجه ­گیری: چنین به نظر می ­رسد که ترکیب مکمل تورین و تمرین ترکیبی می­تواند به واسطه کاهش FOXO۳a بر شاخص­ های مربوط به آتروفی قلبی ناشی از دیابت موثر باشد و مصرف مکمل تورین همراه تمرین برای افراد دیابتی توصیه می­ شود.