مرتضی دهقان، محمدتقی بهمنی،
دوره ۱۴، شماره ۳ - ( ۶-۱۳۹۱ )
چکیده
مقدمه: شکستگی استخوان بازو یکی از شکستگی‌های شایع در کودکان می‌باشد. دو سوم بچه‌هایی که به خاطر جراحات بازو بستری می‌شوند دچار شکستگی سوپراکندیلارهستند. هدف از انجام این مطالعه بررسی دو روش درمانی "جااندازی بسته و پین‌گذاری از راه پوست " و "جااندازی باز و تثبیت داخلی " درشکستگی سوپراکندیلار نوع III استخوان بازو در کودکان زیر ده سال بود.
بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج بدست آمده از این مطالعه و همچنین سایر مطالعات مشابه، روش جراحی بسته در شکستگی استخوان بازو از نظر عوارض پس از عمل، هزینه و مدت بستری در بیمارستان ارجحیت داشته و کارآیی بیشتری در درمان شکستگی استخوان سوپراکوندیلار دارد.
یافته‌ها: بین دو گروه از نظر جنس، سن، محل سکونت شهری و روستایی، سمت شکستگی و شکستگی دست غالب اختلاف
معنی‌داری وجود نداشت. در یک هفته بعد از عمل، ۳ نفر(۶۶/۶%) از بیماران عمل شده با روش باز و ۱ نفر(۲۲/۲%) از بیماران عمل شده به روش بسته مبتلا به عفونت شدند(۰۱۱/۰=P). میانگین دامنه حرکت مفصل در هفته هشتم بعد از عمل در بیماران عمل شده به روش باز
۹/۱۰ ± ۳/۱۱۸ و در بیماران عمل شده به روش بسته ۵/۱۰ ± ۵/۱۳۱ درجه بود (۰۰۱/۰>P). میانگین مدت عمل جراحی و هزینه عمل در بیماران عمل شده به روش جراحی باز به طور معنی‌داری بیشتر از بیماران عمل شده به روش بسته بود (۰۰۱/۰>P).
مواد و روش‌ها: دراین مطالعه کارازمایی بالینی ۹۰ کودک مبتلا به شکستگی استخوان سوپرا کندیلار نوع III (بر اساس طبقه‌بندی گارتلند) مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی آیت ا ... کاشانی شهرکرد در سال ۱۳۸۹ به روش آسان انتخاب و به کمک جدول اعداد تصادفی به ۲ گروه تقسیم شدند. بیماران گروه ۱ با جااندازی بسته و پین‌گذاری از روی پوست و با کنترل C-arm و بیماران گروه ۲ با روش جا اندازی باز و تثبیت داخلی شکستگی با استفاده از پین و با دسترسی خلفی تحت عمل جراحی قرار گرفتند. اطلاعات بیماران از نظر مدت زمان عمل جراحی، بررسی رادیوگرافی، عفونت محل زخم، هزینه‌های درمانی، میزان محدوده حرکتی مفصل آرنج در هفته هشتم بعداز عمل, جمع آوری و به کمک آزمون‌های آماری t-test و chi square مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت.
