مقدمه: گلوکوکورتیکوئیدها جهت درمان بیماریهای التهابی به میزان زیادی مورد مصرف قرار می گیرند. بررسی ها نشان داده است که مصرف این داروها با عوارض جانبی زیادی همراه می باشد، که مهمترین عارضه آنها، استئوپورز می باشد. استخوان مهره ها، گردن، ران و عمدتاً استخوان های اسفنجی بیشتر از سایر استخوانها می توانند درگیر استئوپروز ناشی از گلوکوکورتیکوئیدها شوند. مواد و روش ها: جهت جمع آوری اطلاعات لازم با بررسی مقالات در پایگاه های اطلاعاتی PubMed، Scopus، Web of Science و Google Scholar، مقالات مناسب و مورد نظر، به عنوان منابع استنادی جهت استفاده در این تحقیق انتخاب گردیدند. یافته ها: گلوکوکورتیکوئیدها با فعال کردن استئوکلاستها و مهار مسیرهای سیگنالینگ مهم مانند Wnt/β-catenin، PPAR-γ2 و BMP-2، کاهش استئوبلاستوژنز و افزایش ترشح مهارکنندههایی مثل اسکلروستین و Dkk-1، منجر به پوکی استخوان میشوند. داروهایی مانند ویتامینD، کلسیم، استاتینها، بیسفوسفوناتها، دنوزوماب و روموسوزوماب با مقابله با این اثرات و تحریک تراکم استخوان، از استئوپروز ناشی از گلوکوکورتیکوئیدها جلوگیری میکنند. بحث و نتیجه گیری: گلوکوکورتیکوئیدها از طریق مسیرهای مختلفی باعث استئوپورز می شوند، و پیشنهاد می گردد که جهت پیشگیری از استئوپورز ناشی از گلوکوکورتیکوئیدها، بخصوص در افراد سالمند، بهتر است که همزمان با مصرف داروهای گلوکوکورتیکوئیدی، از داروهای ویتامین D و کلسیم، استراتینوم رانلات، داروهای خانواده بیسفوسفوناتها، دنوزوماب و روموسوزوماب استفاده گردد. |
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |