یافته

مقدمه: لپتوسپیروزیز یکی از بیماریهای عفونی اسپیروکتی و قابل انتقال بین حیوان و انسان میباشد. آب آلوده حامل باکتری است و لذا این بیماری در مناطق پرباران و در میان حرفه های در تماس با آب آلوده وحیوانات بیشتر مشاهده می شود. . علائم بالینی عفونت در 90 درصد موارد غیر اختصاصی و بشکل آنفلونزا بروز پیدا می کنند. لپتوسپیروزیز حاد میتواند چند عضو بدن از جمله کبد (سندرم ویلز)، کلیه، ریه و قلب را درگیر نماید. اثرات آن بخصوص بر جنین و در افراد مسن کشنده است.

علیرغم انتشار جهانی آن متاسفانه در کشور ما عفونت لپتوسپیروزیز تشخیص داده نمی شود و لذا قبل از تشخیص اختصاصی با مصرف انواع آنتی بیوتیکها درمان میشود. ضمن انکه کیت تشخیص ان نیز در بیشتر آزمایشگاه ها فراهم نمی باشد.

مواد و روشها: درشهریور و مهر 1384 از افرادی که با علائم آنفلونزا شامل تب و درد بدن به درمانگاه ویسیان مراجعه کردند و سابقه کار در شالیزار در آن سال داشتند 5 میلی لیتر خون وریدی گرفته و پرسشنامه پر شد. سپس سرمها از نظر وجود آنتی بادی Ig M و IgG باکیت آلمانی آزمایش شد. Virion/ Serion Classic IgG / IgM ELISA (Germany) برای از بین بردن فاکتور روماتو ئید IgM از کیت همراه Serion-Rhumatoid Factor . در آزمایش استفاده شد.

یافته ها: آنتی بادی ضد لپتوسپیرا در خون 80 نفر از بیماران شالیکار ویسیان مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج نشان داد که 8/48 درصد، شالیکاران آنتی بادی IgG و 75/ 38 درصد IgM ضد لپتوسپیرا دارند. بیشترین فراوانی در سن 41 سال به بالا دیده می شود. و از نظر جنسیت 92/76 درصد افراد مثبت منطقه ویسیان مرد و 08/23 درصد (9نفر) زن بودند. هیچ رابطه معنی داری بین نوع آب اشامیدنی مصرفی، سابقه سقط در دام یا خانواده بیماران بدست نیامد. مقایسه نتایج با دامداران غیر شالیکار و گزارشهای گیلان و بوشهر تاثیر آب و هوا وتماس شغلی را در میزان شیوع این عفونت را نشان داد.

بحث و نتیجه گیری: لپتوسپیروزیز در سراسر ایران اتفاق می افتد اما تشخیص اختصاصی داده نمی شود و از آمار آن اطلاع دقیقی در دست نیست. افراد شاغل در شالیزارهای سراسر ایران دو برابر بیشتر در معرض خطر عفونت این اسیپروکت هستند و بایستی شرایط حفاظتی مناسب برای آنها فراهم گردد. ضمن آنکه امکانات سراسری تشخیص اختصاصی این میکروب برای انسان و دامها بایستی فراهم گردد.